بی عمر زنده ام من و این بس عجب مدار روز فراق را که نهد در شمار عمر
وگرنه همیشه تنها همدمت خواهد بود.
امروز این جمله را خواندم:(حیف شد زندگی همان روزهایی بود که
زود گذشتنش را آرزو می کردیم اما گاهی چقدر زود دیر می
شود.)این جمله را که خواندم باز به یاد غم و غریبی و
غربت افتادم اگر هم زنده ام و زندگی می کنم به این دلیل است که
مطمئن هستم عشقم مرا فراموش نکرده چون من هر لحظه به یاد او
هستم ولی هیچ وقت زمانی که با او بودم آرزوی زود گذشتن وقت را
نکردم. هیچگاه به فکر زمان نبودم چون اصلأ فکر بودن در این مکان غریب
را نمی کردم اما زمانه چه کارها که نمی کند. هرچه بیشتر می نویسم
قلبم بیشتر به سینه ام فشار می اورد.الآن با تمام وجودم احساس می
کنم که او در همین لحظه به من فکر می کند, وای چه حس غریبی.
چه زود گذشت چه دیر شد